Bronisław Batsch

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Bronisław Alfred Batsch
pułkownik żandarmerii pułkownik żandarmerii
Data i miejsce urodzenia

24 czerwca 1888
Stryj

Data śmierci

?

Przebieg służby
Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie

Jednostki

Oddział Żandarmerii Polowej Okręgu Etapu „Wilno”
3 Dywizjon Żandarmerii
2 Dywizjon Żandarmerii
10 Dywizjon Żandarmerii
9 Dywizjon Żandarmerii

Stanowiska

dowódca dywizjonu

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi Krzyż Zasługi Wojskowej (w czasie wojny) Medal Zasługi Wojskowej „Signum Laudis” (w czasie wojny) Krzyż Wojskowy Karola Krzyż Jubileuszowy Wojskowy Krzyż Pamiątkowy Mobilizacji 1912–1913

Bronisław Alfred Batsch (ur. 24 czerwca 1888 w Stryju, zm. ?) – pułkownik żandarmerii Wojska Polskiego.

Przebieg służby[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 24 czerwca 1888 w Stryju, ówczesnym mieście powiatowym Królestwa Galicji i Lodomerii[1] jako syn Jakuba[2]. W roku szkolnym 1899/1900 uczęszczał do I klasy C. K. Gimnazjum w Stryju. Był zawodowym oficerem c. i k. Armii. W latach 1907–1918 pełnił służbę w pułku piechoty nr 41 w Czerniowcach[3][4][5]. W latach 1912–1913 wziął udział w mobilizacji sił zbrojnych Monarchii Austro-Węgierskiej, wprowadzonej w związku z wojną na Bałkanach. W czasie I wojny światowej walczył w szeregach swojego pułku. W czasie służby w c. i k. armii awansował na kolejne stopnie w korpusie oficerów piechoty: kadeta–zastępcy oficera (1 września 1907[6]), podporucznika (1 maja 1910[7]), porucznika (1 maja 1910[4]) i kapitana (1 maja 1917[8]).

15 września 1919 został przeniesiony z 11 pułku piechoty do Żandarmerii Polowej[9]. W styczniu 1920 w Wilnie objął dowództwo nad oddziałem żandarmerii polowej Okręgu Etapu „Wilno”, który liczył 20 oficerów i 1141 żandarmów, i obejmował swym zasięgiem osiem powiatów: Troki, Wilno, Nowogródek, Oszmiany, Święciany, Wilejka, Dzisna, Nowoaleksandrowsk[10]. Dowódcy oddziału podporządkowana była również Szkoła Żandarmerii Polowej i kompania obławcza. 19 lipca oddział przemianowany został na oddział żandarmerii polowej Etapu 1 Armii. W tym samym miesiącu przenosi się kolejno ze swym oddziałem do Grodna, Sokółki, Białegostoku, Łap, Zambrowa, Serocka. 30 lipca 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu majora, w Korpusie Żandarmerii, w grupie oficerów byłej armii austro-węgierskiej[11]. 11 sierpnia oddział podzielony został na: oddział żandarmerii polowej Okręgu Etapu 1 Armii pod dowództwem rotmistrza Bronisława Batscha i oddział żandarmerii polowej Okręgu Etapu 5 Armii pod dowództwem rotmistrza Pinkasa. Oddział rotmistrza Batscha liczył 12 oficerów (jednym z nich był ppor. Teofil Ney) oraz 764 podoficerów i szeregowców. 25 sierpnia oddział przeformowany został na I dywizjon żandarmerii polowej etapowej złożony z trzech szwadronów i plutonu sztabowego. 28 sierpnia dywizjon został rozformowany, a rotmistrz Batsch objął dowództwo V dywizjonu żandarmerii polowej etapowej w Nasielsku. Także ten pododdział został zlikwidowany (10 października), a rotmistrz Batsch wyznaczony został na dowódcę III dywizjonu żandarmerii polowej etapowej w Grodnie. Dowódcy dywizjonu podporządkowane były cztery szwadrony (nr 18–21), a od listopada pięć (nr 22).

Po zakończeniu wojny z bolszewikami objął dowództwo 9 dywizjonu żandarmerii wojskowej[12], który 7 lipca 1921 został przemianowany na 3 dywizjon żandarmerii w Grodnie, i sprawował je do 14 czerwca 1922. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu majora ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 7. lokatą w korpusie oficerów żandarmerii[13]. 6 lipca tego roku stanął na czele 2 dywizjonu żandarmerii w Lublinie. 1 marca 1923 został przeniesiony do 10 dywizjonu żandarmerii w Przemyślu na stanowisko dowódcy dywizjonu[14][15][16][17]. 3 maja 1926 został mianowany podpułkownikiem ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1925 i 1. lokatą w korpusie oficerów żandarmerii[18]. W grudniu 1929 został wyznaczony na stanowisko dowódcy 9 dywizjonu żandarmerii w Brześciu[19][20]. Na tym stanowisku pozostał do II wojny światowej. Na stopień pułkownika został mianowany ze starszeństwem z dniem 19 marca 1939 i 1. lokatą w korpusie oficerów żandarmerii[21].

27 września 1939, w czasie kampanii wrześniowej, gen. bryg. Franciszek Kleeberg mianował go zastępcą komisarza cywilnego Michała Gnoińskiego[22]. Po kapitulacji Samodzielnej Grupy Operacyjnej „Polesie” dostał się do niewoli niemieckiej. W niewoli pozostawał do 1945. Był jeńcem Oflagu VII A Murnau (numer jeniecki 16003)[1].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b Straty ↓.
  2. ↑ Wojskowe Biuro Historyczne [online], wbh.wp.mil.pl [dostęp 2021-05-28].
  3. ↑ Rocznik oficerski c. i k. Armii i Marynarki Wojennej 1908 ↓, s. 514.
  4. ↑ a b Rocznik oficerski c. i k. Armii i Marynarki Wojennej 1914 ↓, s. 461.
  5. ↑ a b c d e f Lista starszeństwa c. i k. Armii 1918 ↓, s. 581.
  6. ↑ Rocznik oficerski c. i k. Armii i Marynarki Wojennej 1908 ↓, s. 334.
  7. ↑ Rocznik oficerski c. i k. Armii i Marynarki Wojennej 1911 ↓, s. 349.
  8. ↑ Lista starszeństwa c. i k. Armii 1918 ↓, s. 134.
  9. ↑ Dz. Rozk. Wojsk. Nr 92 z 14 października 1919, poz. 3432.
  10. ↑ Pod koniec marca 1920 Ekspozytury Powiatowe w Oszmianach, Wilejce i Dziśnie przekazane zostały do nowo powstałego Oddziału Żandarmerii Polowej Okręgu Etapu „Mołodeczno”.
  11. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 30 z 11 sierpnia 1920 roku, s. 692.
  12. ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 405, 549.
  13. ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 291.
  14. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 12 z 1 marca 1923 roku, s. 150.
  15. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1062, 1063.
  16. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 964, 965.
  17. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 671, 674.
  18. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 18 z 3 maja 1926 roku, s. 125.
  19. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 20 z 23 grudnia 1929 roku, s. 392.
  20. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 287, 795.
  21. ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 281.
  22. ↑ Wróblewski 1989 ↓, s. 93, 209.
  23. ↑ M.P. z 1937 r. nr 260, poz. 410 „za zasługi w służbie wojskowej”.
  24. ↑ M.P. z 1929 r. nr 123, poz. 302 „za zasługi na polu wyszkolenia i bezpieczeństwa wojska”.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Bronisław_Batsch&oldid=71887991”